Steun voor rockdiensten van kerkelijke kopstukken

Arjan Plaisier en Klaas van der Kamp, de landelijke secretarissen van resp. de Protestantse Kerk en de Raad van Kerken Nederland spreken hu steun en waardering uit voor U2- en Bløfdiensten.

Begin 2007 werd de U2-dienst een hype. Onder andere werd ik geïnterviewd door De Telegraaf. Journalist Arjen ten Cate was benieuwd hoe er vanuit de landelijke kerk tegenaan werd gekeken, en belde met het hoofdkwartier van de Protestantse Kerk (PKN) in Utrecht. Wie hij gesproken heeft, weet ik niet. Wel vertelde hij welk antwoord hij had gekregen: dit werd niet gezien als tovermiddel om de kerk weer vol te krijgen. Nu is het mij daar in aanleg nooit om begonnen, zoals ik bij diverse gelegenheden naar voren heb gebracht, maar dit was toch wel een wat teleurstellende reactie en ik ben Ten Cate dankbaar dat hij de piëteit heeft gehad deze reactie in zijn stukje niet op te nemen.

Ach, het moet ook maar zo lopen, natuurlijk. Er is wel heel wat publiciteit geweest, maar ik heb zelf ook niet zozeer de connectie met de landelijke kerk gezocht. Ik was blij met de zilveren Webfish Award in 2008, want dat was een prijs voor de beste christelijke website, uitgeschreven door de IKON en de PKN samen, en een stukje erkenning vanuit de landelijke kerk was dit natuurlijk wel.

Indian Summer
Bovendien was er steun vanuit de landelijke kerk toen ik gevraagd werd om met een U2-dienst het Indian Summer Festival te openen. Omdat dit op zich puur wereldlijke popfestival gehouden op het grondgebied van Broek op Langedijk, de plaats waar ik predikant ben, was het kerkordelijk mogelijk hier vanuit de eigen kerk een echte kerkdienst te houden, dat wil zeggen met ouderlingen, diakenen en al. Maar dat was voor mijn kerkenraad wel even de vraag: moeten we dat doen: een echte kerkdienst in zo’n setting, waar mensen met bekers bier in en uit lopen en waar je in het geheel geen garantie hebt dat er eerbied is tijdens de gebeden. Ik heb toen gesproken met iemand van de afdeling missionair werk, en die was daar uitgesproken over: dit is een kans voor de kerk – doen. Aldus heeft de kerkenraad toen ook besloten. Mooi was dat ik aan de andere kant bij de organisatie van Indian Summer groen licht kreeg voor het houden van een collecte, want dat hoort bij een echte kerkdienst. De opbrengst was voor Kerk In Actie.

Maar inderdaad was de belangrijkste kerkelijke steun gewoon de steun vanuit mijn eigen kerk. Dat is de plek waar vanuit het allemaal gebeurt, en die steun was er vanaf het prille begin en daar ben ik erg blij mee.

Arjan Plaisier
In de novembervergadering van de classis Den Helder (‘classis’ betekent letterlijk ‘vloot’, in zo’n vergadering ontmoeten gemeenten uit een bepaalde regio elkaar), was Arjan Plaisier onze gast. Plaisier is de landelijk secretaris van de Protestantse Kerk en bezet daarmee de meest invloedrijke post van onze kerk. Tijdens de maaltijd hebben we elkaar uitgebreid gesproken, onder andere over de rockdiensten. Dat ik de U2-dienst op Indian Summer had gehouden als een echte officiële kerkdienst, met ambtsdragers en collecte en al, vond hij geweldig en toen ik hem vertelde dat ik uitgebreid was geïnterviewd door het Dagblad van het Noorden, vroeg hij of ik hem dat op wilde sturen. Dit artikel, dat later in verkorte vorm ook in een aantal andere kranten verscheen, had als titel “In alles een missionaris”. Vervolgens stuurde hij me een reactie waar ik erg blij mee ben. Hij schreef:

“Een mooi interview, ik was er ook blij mee dat je inzet in deze onder het kopje missionaris stond. Het ís ook missionair kerkzijn per excellence. Dank voor het toezenden en veel goeds en zegen met dit stukje kerkenwerk”.

Bovendien gaf hij aan ook het contact te leggen met de afdeling ‘Kerk in Opbouw’ van de landelijke kerk. Aangezien hij desgevraagd aangaf er geen enkele moeite mee te hebben als ik uit zijn mail zou citeren, verwelkom ik dit als een echt tastbaar stukje steun vanuit de landelijke kerk. En als we bedenken dat Plaisier stamt uit Gereformeerde Bond, wat het meest behoudende deel van de Protestantse Kerk is, is deze steun des te waardevoller.

Klaas van der Kamp
Eind september had ik me al mogen verheugen in de bijval van een ander kerkelijk kopstuk. Bij de première van de nieuwe U2-dienst in Zwolle was Klaas van der Kamp aanwezig, de secretaris van de Raad van Kerken Nederland. Hij was zeer enthousiast, zei te willen kijken of deze dienst een keer een rol zou kunnen spelen bij een manifestatie van de Raad van Kerken (‘dat zou wel een cultuur-shock geven’, zei hij), en hij schreef me later, en ook dit mag worden geciteerd:

“Een stoere, spirituele ervaring. Onze tijd flirt met spiritualiteit. Wie het tribute aan U2 volgt, laat zich ongemerkt meenemen door de eigentijdse devotie. Je ziet de spirituele kwinkslagen natuurlijk het best, op het moment dat Jan Andries zijn passie onder woorden brengt. De hedendaagse monniken dragen weliswaar geen habijt, ze dragen een spijkerbroek en een leren jack. De wijwaterkwast is ingeruild voor de gitaar. Maar onverkort brengt het tribute aan U2 leven en diepgang. Op stoere leest geschoeid.”

Hij heeft mij gevraagd om voor de website van de Raad van Kerken een stuk te schrijven met als onderwerp waarom rockdiensten een stimulans kunnen betekenen voor de oecumene. Dit zal ik met plezier doen. Nu al kan ik noemen dat ik bijvoorbeeld een keer ben gevraagd door een pastoor om een U2-dienst te houden in een katholieke kerk. De dienst begon zoals in RK-kring te doen gebruikelijk met een slag op de gong, daarna kwam de rockdienst-tune. Het vond plaats in de prachtige koepelkerk in Lierop.

Avraham Soetendorp
En als ik dan toch bezig ben te benoemen wat voor een belangwekkende steun ik heb gekregen, dan kan ik rabbijn Soetendorp niet ongenoemd laten. Dit is nog extra mooi omdat hij een jood is. Zijn steun heb ik actief gezocht, omdat hij een paar keer is benaderd door Bono en ik een manier zocht om ook zelf met Bono in contact te komen en wel om toestemming te krijgen voor de release van “40 Coexist”. Van contact is het nooit gekomen, maar Soetendorp heeft wel zijn steun uitgesproken, en beloofd als Bono nog eens contact met hem op zou nemen, ook mij ter sprake te brengen. Tot op heden is dit niet gebeurd.

Deze dingen doen er voor mij erg toe. Want mijn activiteiten mogen vernieuwend zijn, ik wil uitdrukkelijk opereren vanuit de kring en de kracht van de kerk. Ik zie mezelf niet als een op zichzelf staand rondtrekkend evangelist. Maar dan moet je wel gesteund worden. En dat is intussen duidelijk het geval.