Vorig jaar heb ik zomaar (?) een aantal bijzondere mensen leren kennen. Eén daarvan is Duncan Stutterheim, wiens voornaam de D leverde van het bedrijf ID&T (Irfan, Duncan & Theo). Hij is organisator van House-festivals als Mystery Land, Innercity en Black. Het was een interessante ontmoeting en het was via deze link dat Janny, mijn vrouw zijnde, en ik op de gastenlijst van Indian Summer terecht kwamen, het house, dance en pop/rock-festival dat jaarlijks wordt gehouden in onze woonplaats Broek op Langedijk. Met name Ilse de Lange en Within Temptation trokken ons aan. Een persoonlijke impressie met erdoorheen verweven ook wat stof tot nadenken.
Het voordeel van de gastenlijst is dat je niet (Hollands-krenterig) het idee hoeft te hebben dat je niks mag missen om maar waar voor je geld te hebben. Bovendien geeft het polsbandje de mogelijkheid tussentijds het terrein te verlaten om later terug te komen.
Toen we om een uur of 3 aankwamen zijn we eerst gaan kijken bij het dance-podium, dj Marnix. Marnix wist mij niet mee te slepen, ook doordat wat mij betreft te vaak en te lang de muziek min of meer stil viel. Je komt bij zoiets toch om de beat te voelen, dan moet dat niet steeds wegvallen, dat geeft mij een lichamelijk gevoel van frustratie.
Naar de 80 & 90’s tent. Ben Liebrand, dat was niet te missen, want zijn naam cirkelde steeds op de tv-schermen. Ik begon al te denken ‘dit festival vind ik helemaal niks’, want ook deze dj wist me maar kort te boeien, terwijl het geluidsniveau zwaar was. Met enige weemoed dacht ik terug aan Innercity, 16 december vorig jaar in de Rai, waar we ook waren op uitnodiging van Duncan. Daar was ik nog heen gegaan met het idee dat ik house niks zou vinden, maar het was hartstikke spannend. Goeie dj’s, mooie geluidseffecten, scherpe videobeelden. Ja, en ik heb natuurlijk altijd al gehouden van Kraftwerk en bijvoorbeeld de hit ‘I feel love’ van Donna Summer, namen waar ook Duncan enthousiast op reageert. Dit echter..
We gingen aan het water zitten. Een beetje de sfeer op ons in laten werken. Hoewel het weer in het hele land slecht was, scheen aan het Langedijkse Geestmerambacht de zon. Ruimschoots zittend in het geluid van het dance-podium, hoorde ik hoe van Marnix afscheid werd genomen. Mason was aan de beurt. En dat klonk meteen spannend. En ook een volgend nummer klonk goed. Erop af. Mason wist zo’n hypnotische sfeer op te roepen af en toe. De ritmes waren uitnodigend, wat heet: dwingend, in elk geval voor mij – hierop moest ik bewegen. Afwisseling steeds juist op tijd. Heerlijk.
Ondertussen stond ik mij te verbazen over het podium en het beeldmerk van Indian Summer. Het beeldmerk: een mannetje, getekend in de stijl van Zuid-Amerikaanse pyramiden, met een blik die moeilijk anders dan ‘stoned’ te benoemen is. Het podium oogde zelf als een reusachtig heidens heiligdom, staande midden in de jungle. In zo’n sfeer massaal in een soort muzikale trance gebracht worden. Toch zie ik op voorhand niets wat hierop tegen zou zijn. Dit is spel. Ja, als je er dan vervolgens XTC bij komt, dan krijg je een ander verhaal. Maar hier werd streng gecontroleerd. Sommige mensen werden gaande de dag meer beschonken.
Ilse de Lange was met haar concert begonnen. Had Mason ons toch even zó geboeid dat we het begin gemist hebben. Een prima concert van een uitstekende band met een uitstekende zangeres die goed op elkaar waren ingespeeld. De muziek was mij persoonlijk regelmatig te vaak mainstream, maar het was wel levende mainstream. En bovendien, als ze gingen rocken, dan was het prima rock. Het lijkt erop dat Ilse terechthaar country-snik achter zich heeft gelaten. Ze is nu doorgebroken en kan nu kijken hoe het publiek reageert als ze gaat rocken. Enthousiast! Hier werd ook de traditie van Janis Joplin levend gehouden. Dan een saai bluesnummer en hop, daar rockt het weer. Het doo-wop-wop wat ze op een gegeven moment met z’n allen zongen was aanstekelijk. We zijn gebleven tot het einde.
En dan is het toch lekker om naar huis te kunnen gaan om daar in alle rust te eten. Want op een bepaalde manier is het ook zwaar, zo’n constante geluidsdruk en alleen schreeuwend kunnen praten.
Na onze pauze weer op de fiets voor Within Temptation. Die geven dit jaar in Nederland maar vier concerten waarvan dit er één is. Dat viel tegen. En niet alleen doordat zangeres Sharon den Adel, zoals ze zelf zei ‘snipverkouden’ was. Tenzij het ook daardoor was dat ze hun draai niet konden vinden. Niet tijdens de eerste nummers in elk geval. Heel anders dan bij Ilse de Lange was ook het geluid puur slecht. Maar eigenlijk vind ik hun muziek sowieso saai. Hard en meeslepend moet het zijn, en vooral veel Duitsers blijken het dat ook te vinden, maar hoeveel braver Ilse de Lange ook over mag komen – het rockt veel meer! En dan die Germaanse symboliek. De Teutoonse sentimenten.. Groots gevoel.. van mij hoeft het niet.
We gingen bij 80&90’s nog even langs bij Alex van Oostrom. ‘Celebration’ draaide net – dat is inderdaad nét 80’s. Het geluid stond goed – veel swingender dan Within Temptation, maar Janny werd er niet door geraakt, dus we gingen weer. 
De laatste act waar wij geweest zijn was de Audio Bully’s, bij het Dance-podium weer. Ik dacht dat de enige rap die mij had weten te bekoren Eminem was (beslist niet vanwege de teksten, maar een taalkunstenaar is het wel), maar dit was leuk. En ook de danseressen van Radio 538 waren leuk.
In “The great escape” van Ilse de Lange komt de zinsnede “I was falling from heaven” voor. Dat ik het verkeerd verstond, toen ik hoorde “I was falling to heaven” had ik meteen wel door. Maar dit bracht wel een kleine gedachtestroom op gang. Stel je voor dat je naar de hemel valt. Ik dacht aan ‘we willen omhoog’ uit ‘Laag bij de grond’ van Bløf. Nou bedoelt Peter Slager daar het streven naar vooruitgang mee van het Keniase volk, maar veel mensen willen omhoog in een zin, die op mij zweverig overkomt. We leven toch op aarde nietwaar? Met hulp van de hemel. Of komen we ineens tot onze bestemming als de aarde de magnetische greep loslaat die zij op ons heeft? We zitten hier toch ook maar gevangen op dit kleine planeetje met z’n kleine dampkringetje dat bovendien aan het opwarmen is. Ach, dacht ik, of als je wereldbeeld is, dat we doelloos door de kosmos ronddraaien, zonder enige zin of betekenis. En je bent dus je geloof kwijt en kunt hoogstens troost zoeken in dit soort feesten met hun doorgaande beat.. wat is het, de troost van pompende hartslag zoals je die hoorde toen je nog in de buik van je moeder was? 
De volgende dag zag het er weer heel anders uit…